4. Wat is er veranderd?

Het nadeel, of voordeel van meermaals uitvallen is dat je ook telkens weer moet starten. In mijn vorige blogs heb ik het gehad over mijn zoektocht naar rust en de vraag naar hulp. Toen ik, mede dankzij de hulp wat rust had genomen en misschien gevonden, kwam er een tijd dat ik weer aan het werk moest. Of wilde. Daar zit best een onderscheid in, ben ik achter gekomen. 

Om wat context te geven: ik werk op dit moment bij twee werkgevers. Blisss Software, sinds 2014 en Inside Out Sport, sinds 2021. Bij Blisss werk ik als trainer en coach, bij Inside Out Sports als begeleider en burn-out coach.

Ik heb de uren er weer bij gepakt om hier wat antwoord op te geven. In het overzicht van mijn uitval-reis kan je meekijken als je dat wilt. 

• Uitval 1: 6 maanden uitval, binnen 2 maanden gaan opbouwen 2 uur per dag, 5 dagen per week. Dit ging iedere week met ongeveer 1 uur per week omhoog. 
• Uitval 2: 3 maanden uitval, maar na 2,5 week begon ik weer uren te maken. 
• Uitval 3: Alleen halve dagen, dus niet gestopt met werken. 
• Uitval 4: 12 maanden uitval, begonnen met werken na 8 maanden 
• Uitval 5: Huidige uitval 6 maanden. Begonnen met opbouwen na 2,5 maand. 

Er zit nogal wat verschil tussen de tijden dat ik weer ben begonnen, variërend van eigenlijk helemaal niet gestopt met werken, tot 8 maanden niet werken. 

In alle gevallen ben ik na wat rust weer begonnen. Rust nemen was echt nodig. Een soort reset om met een schone lei te kunnen beginnen. Maar daarna ging ik op oude voet verder. In sommige gevallen zijn mijn werkzaamheden gewijzigd om de druk te verminderen. Uit de weg te gaan, zou je kunnen zeggen.

Bijvoorbeeld door alleen nog maar werk te doen vanaf kantoor. Niet meer naar klanten. De druk die ik me oplegde wanneer ik een klant bezocht was er gelukkig niet meer. Dus maakte ik me druk over interne processen binnen het bedrijf. Zodoende ben ik support (klantondersteuning) gaan doen.  

En viel ik weer uit.  

Weer rust nemen. Resetten. Ik kwam terug en we besloten dat ik helemaal geen klantcontact meer zou hebben. Ik hoefde me alleen nog bezig te houden met trainingen, interne kennisdeling en dat soort zaken. Gelukkig. Ik had geen last meer van de druk die ik mezelf oplegde om klanten goed te kunnen helpen op support. Dus maakte ik me druk om de kwaliteit van de trainingen, hoe die ingezet konden worden om mijn collega's te helpen.  

En weer viel ik uit. 

Achteraf is het patroon redelijk makkelijk te zien. Ik maak me druk om bijna alles waar ik verantwoordelijk voor ben. Of ik nu bij een klant werk, op kantoor, of helemaal niet voor klanten. De werkzaamheden die ik doe zijn als eerste veranderd. Maar dat bleek niet te helpen. Ik wilde hier schrijven: "Althans, ik doe nu wel werk waar ik wél oprecht gelukkig van wordt". En dat is waar. Ik doe werk waar ik oprecht gelukkig van wordt. Ik denk echter ook dat ik dat eerder ook wel deed. Bedrijven en mensen advies geven en programmeren vond ik wel echt leuk. Alleen zat ik mezelf teveel in de weg om ervan te genieten. Bovendien ben ik steeds banger geworden dat ik het eigenlijk helemaal niet kan. Dus het is niet alleen de aard van mijn werkzaamheden geweest. De veranderingen hebben wel geholpen om niet meteen tegen mezelf aan te lopen toen ik weer terugkwam op het werk. Het maakte het mogelijk weer voorzichtig en rustig aan op te starten. 

Ik heb onlangs een gesprek gevoerd over mijn werk en zodoende toekomst bij Blisss. We hebben mijn ideale takenpakket uitgeschreven. Die is nagenoeg gelijk aan twee jaar geleden. Mijn maat en mentor vroeg me toen: wat is er nu veranderd ten opzicht van 2 jaar geleden? Waardoor denk je dat je dit nu wel kan? (Bedankt voor de vraag Bart!). Ik denk dat het antwoord op die vraag de kern raakt van mijn herstel. Ik ben zelf veranderd. Ik heb rust gevonden die ik ook op mijn werk kan houden. 

Het is nog even oefenen en het gaat lang niet altijd zo goed als ik zou willen, maar ik heb en krijg de tijd om daaraan te werken, zodat ik er langzaam steeds beter in wordt. Op een duurzame manier voor mezelf en mijn werk. Dat is wat er is veranderd. 

Ik denk dat het antwoord bijna altijd "ja" is, als de vraag is "wil je weer aan het werk?". Mijn psycholoog had daar goed advies over: "Als je vindt aan het werk MOET, is het misschien verstandig nog even te wachten." Ik werd in het begin een beetje misselijk als ik eraan dacht weer aan het werk te MOETEN. Dat was dus nog te vroeg. Ik moest weer willen werken. Dus of het nou verveling is, of zin om je collega's weer te zien. Of omdat je denkt dat je er klaar voor bent. Als je wilt, moet je het vooral proberen. 

Maar vergeet niet, er moet iets veranderd zijn. Als alles hetzelfde is, is de kans dat hetzelfde gebeurd vrij groot. Dus stel jezelf die vraag. Wat is er veranderd? 

En dat gaat geloof ik twee kanten op. Aan de ene kant op je werk. Veranderde werkzaamheden, werkomstandigheden, noem maar op. Iets waardoor je niet direct weer terug bent waar je het werk verliet. Een manier om daar, als je wilt, langzaam naartoe te bouwen. Maar aan de andere kant ook iets aan jezelf. Wat ga je zelf anders doen? Wat was de oorzaak van je uitval en hoe pak je dat straks aan? Vooral het antwoord op die vraag zorgt er voor mij voor dat ik nu met vertrouwen weer aan de slag ben gegaan. 

Jeroen is begeleider en ervaringsdeskundige bij Inside Out Sports. Vanuit een persoonlijke motivatie schrijft hij (twee)wekelijks een blog. Voor zichzelf en misschien wel voor een ander. Herken jij jezelf in dit verhaal? Laat het ons weten!