7. Sport doet goed

Ik ben niet voor niets bij Inside Out Sports terecht gekomen. Mijn ervaring met burn-outs en depressies was een deel ervan. Een ander deel is mijn liefde voor sport. De combinatie van de twee gaf denk ik de doorslag voor mij om dit op deze manier met anderen te willen delen. De laatste tijd merk ik helaas wel dat ik steeds minder voor mezelf sport. En dat is vreemd, want ik weet dat het me goed doet. Dus eigenlijk is deze blog een stukje zelfmotivatie voor mij. Een korte opsomming waarom ik in beweging moet komen.

Allereerst zit er een chemisch element aan sport of beweging. Je maakt geluksstofjes (endorfines) aan wanneer je in beweging bent. Deze stoffen zorgen voor ontspanning en een geluksgevoel. Dit is wetenschappelijk onderbouwd en bewezen. Tijdens een burn-out is het trouwens in het begin niet per se aan te raden om te gaan sporten. Zeker niet intensief, hou het bij wandelen. Je hebt al teveel van jezelf gevraagd, sport kan in dat geval bijdragen aan die overbelasting. Later kan je dat weer langzaam oppakken. Vanwege de geluksstofjes bijvoorbeeld.

Sporten met anderen maakt niet alleen die endorfines aan, maar je spreekt ook nog eens iemand anders. Bij teamsporten is dat vrij duidelijk, maar ook bij andere verenigingssporten waarbij je bijvoorbeeld samen traint ga je met anderen op pad. In mijn geval zijn teamsporten wat teveel gevraagd. Maar sporten met anderen zeker niet. Het is zowel een stok achter de deur, een afspraak die je maakt met een ander, maar ook zie ik mensen die me energie geven. Squash, mountainbiken en de laatste tijd ook padel. Allemaal sporten die ik met anderen doe, waarbij ik ze spreek, als is het soms maar even, en vooral gezond fanatiek kan zijn.

Een deel van de reden waarom ik in depressievere perioden weinig sport, is omdat ik dan bijvoorbeeld alleen ga hardlopen of mountainbiken. Die eenzaamheid zit ik dan even niet op te wachten. Dit is juist een goed moment om mijn telefoon te pakken en iemand te bellen om in beweging te komen.

Sinds ik in Nijmegen ben gaan wonen, ben ik ook meer gaan mountainbiken dan toen ik in Zeewolde woonde. Dit is niet toevallig, de omgeving leent zich er erg goed voor. De eerste keer dat ik een berg op fietste was ik dan ook helemaal kapot. Dat was veel harder werken dan een dijkje omhoog trappen. Tijdens mijn burn-out had ik daarmee dan ook leermomenten. Ik merkte dat ik mountainbiken steeds serieuzer ging nemen. Ik moest sneller omhoog, harder omlaag. Beter door de bocht, strakker sturen. Snellere tijden neerzetten. Grotere afstanden rijden. En ik verloor mijn plezier in de hobby. Ik trok later de conclusie dat ik dit niet alleen bij mountainbiken deed, maar eigenlijk bij veel van mijn hobbies. Ik wil er graag goed in zijn en ga dan te hard.

Dus ik moest leren rustig aan te doen. Te bekijken welke dingen ik écht leuk vond aan de sport. Bij mountainbiken was dat niet moeilijk. Afdalen. Dat is wat ik nog steeds het leukste vind. Het hoeft ook niet hard, maar vooral sierlijk, soepel. Dat betekent dus dat omhoog niet snel hoeft. Ik besloot omhoog gewoon rustig aan te doen. Nog steeds met de uitdaging niet af te hoeven stappen, maar een haalbaar tempo in een lichte versnelling is voldoende. Dan heb ik nog energie over om de rest van de route te rijden. En genoeg energie om te genieten van de afdaling waar het me om te doen is.

Dit zag ik vervolgens terug op meer plekken. Als Dungeon Master bij Dungeons & Dragons bijvoorbeeld stak ik veel tijd in voorbereiding en het leren van de regels. Druk, druk, druk. Veel van de voorbereiding kwam niet eens ter sprake tijdens het spel zelf. Ik raakte de lol even kwijt. Dus ben ik ook daar gaan kijken waar ik bergop fietste. En wanneer de afdaling kwam. En ik heb een manier gevonden om het zo te doen dat ik er vooral uithaal waar ik lol aan beleef. En mijn hobby werd weer leuk.

Op mijn werk had dit wel wat meer voeten in de aarde. Want ook daar moest ik leren niet alles te doen. Niet alles voor iedereen te doen. Hier ben ik gelukkig ook bij geholpen. Door mijn functie zo in te richten dat ik vooral afdaal. En zodat ik de stukken die ik omhoog moet fietsen rustiger kan fietsen. Ik kan bijvoorbeeld zelf meer tijd plannen voor die dingen, of anderen vragen me erbij te helpen, bijvoorbeeld door te sparren, brainstormen of zelfs te delegeren waar mogelijk. Ik maak het mezelf dus makkelijker. Het is fijn te merken dat ik daar ook anderen blij mee maak. Het is fijn anderen te helpen, dat geldt niet alleen voor mezelf.

Ik merk dat ik sport makkelijk laat liggen als er iets tegenzit. Kou, vermoeidheid, geen zin. Allerlei excuses. Ondanks dat ik weet dat het me goed doet en zelfs lessen leert waar ik wat mee kan. Zelf de discipline opbrengen kan soms moeilijk zijn. Dus spreek met iemand af samen te gaan sporten. Of spreek met iemand af dat je met jezelf gaat sporten. Als een soort stok achter de deur. App of bel iemand: "ik ga dan en dan hardlopen. Bel of app je me erna even om te vragen hoe het was?" Of: "heb je zin om morgen te gaan mountainbiken?". Het belangrijkste is wel, doe het voor jezelf. Omdat het je goed doet.

Goed idee. Ik ga nu hardlopen. Ik laat over twee weken weten hoe het was.

Jeroen is begeleider en ervaringsdeskundige bij Inside Out Sports. Vanuit een persoonlijke motivatie schrijft hij (twee)wekelijks een blog. Voor zichzelf en misschien wel voor een ander. Herken jij jezelf in dit verhaal? Laat het ons weten!