1. Het begin van mijn uitval-reis

Ik ben Jeroen, 38 jaar en heb wel of geen burn-out (gehad). Ik hou van sporten, spelletjes, buiten zijn en gezelligheid met vrienden en familie. De meeste tijd van mijn carrière in de IT gewerkt. Op het moment van schrijven ben ik 50% werkzaam, wat wil zeggen dat ik halve dagen werk bij mijn hoofd-werkgever.  

Nu ik het gevoel heb dat het einde van tunnel haalbaar wordt, vraag ik me af hoe mijn uitval nou eigenlijk verlopen is en waar de oorzaken van dat verloop liggen. Welke keuzes heb ik gemaakt en waarom? En had het hele traject sneller, beter of makkelijker gekund?  

In de komende paar blogs wil ik dat voor mezelf uitzoeken. Hoewel dit best een persoonlijk verhaal kan worden, wil ik het toch graag delen, op deze manier. Het zou zomaar kunnen dat het iemand helpt. Al is het maar door het onderwerp bespreekbaar te maken en, als het nodig is, hulp te vragen. 

Laten we bij het begin beginnen. Om dat te doen ben ik zowel in mijn geheugen gedoken, als in de urenadministratie van mijn werkgever. Om wat helderheid te scheppen in het verhaal wat daaruit kwam, heb ik een schema gemaakt van de reis. De afbeelding hiernaast is het resultaat.    

Terwijl ik de uren doornam en ik al het uitval optelde schrok ik me kapot. 30 maanden totaal, in de afgelopen 6 jaar. Toegegeven, hierbij zitten ook periodes waarbij ik deels werkte en de hoeveelheid uren langzaam opbouwde. Maar de helft van de tijd sinds de eerste keer dat ik uitviel 6 jaar terug zat ik niet goed genoeg in mijn vel om volledig aan het werk te zijn. Dus wat is er gebeurd? 

Het is juli 2016. Het was een drukke tijd geweest op het werk, waarin ik nogal wat overuren had gemaakt. We zaten nu net in de laatste loodjes na live-gang van een IT-project waarvoor ik nagenoeg 2 weken aan 1 stuk had gewerkt. In de vroege ochtend, op weg naar kantoor reed ik langs mistige weilanden met een vroege ochtendzon die het landschap goud kleurde. Ik bedacht me wat me die dag op het werk te wachten zou staan. Een naar gevoel bekroop me dat het fout zou gaan lopen, dat er weer iets met het project zou gebeuren dat niet goed zou gaan. En ik zou er niets aan kunnen doen. Helemaal niets.  

Angst sloot zijn greep om mijn keel, mijn hart en mijn hoofd. Al mijn denken kwam neer op "ik kan dit niet", "je doet het fout" en "je kan er niets aan doen". In plaats van de brug over te rijden richting Nijkerk sloeg ik af, op weg naar een bosgebied in de buurt. Een kleine wandeling zou mijn gemoederen wel tot bedaren brengen. Mijn denken wel bevrijden en me weer terugzetten naar normaal. 

Een uur later belde ik mijn baas om te zeggen dat ik niet op kantoor zou komen die dag. Ik kon het niet. Ik was bang en ik zag geen manier waarop ik mijn werk kon doen.  

Dit was de eerste keer dat ik uitviel. Maar zeker niet het begin, maar eerder het einde van een lange tijd te veel van mezelf vragen. Met de kennis die ik nu heb kan ik het begin plaatsen bij mijn eerste werk in de IT. Of misschien zelfs op de hotelschool. Of zelfs de middelbare school. Of misschien nog wel eerder, als ik ga graven. In mijn ervaring komt een burn-out niet alleen. Of anders gezegd, ik zie de burn-out als een symptoom. Of het nou angst is, perfectionisme, een vermijdende persoonlijkheidsstoornis, of een ander probleem, een burn-out is het resultaat.  

En dat is voor mij de belangrijkste les. Rust nemen is belangrijk bij een burn-out, maar het is geen permanente oplossing. De oplossing was werken aan mezelf. Door de oorzaak te verhelpen kan je de symptomen bestrijden.  

In de komende blogs wil ik uitzoeken wat echt heeft geholpen, maar ook kijken wat juist tegenwerkte. Als je interesse hebt, volg dan gerust deze reis.  

Jeroen is begeleider en ervaringsdeskundige bij Inside Out Sports. Vanuit een persoonlijke motivatie schrijft hij (twee)wekelijks een blog. Voor zichzelf en misschien wel voor een ander. Herken jij jezelf in dit verhaal? Laat het ons weten!

Naar volgende blog: Rust >>